Φερνάντο Τόρες: Ένας φορ-killer, ένας ακόμα τεράστιος παίκτης!

Τα χρόνια περνούν γρήγορα και είναι αμείλικτα, κανείς δεν μπορεί να τα κερδίσει και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μοίρα του.

Όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου σε κάτι, οτιδήποτε, τότε έρχεται και το τέλος. Ο Φερνάντο Τόρες κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και θα έχει να διηγείται μια γεμάτη καριέρα.

Ο Φερνάντο Τόρες είναι ένας ακόμα τεράστιος παίκτης που αποφάσισε να αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση στα 35 του χρόνια. Ο λόγος; Ότι πλέον δεν ευχαριστιόταν το ποδόσφαιρο.

Σίγουρα μπορούσε να παίξει λίγο παραπάνω στην Ιαπωνία όπου και βρισκόταν αλλά ουσιαστικά εκεί πήγε για τα τελευταία ένσημα και το γεγονός ότι δε συνέχιζε να παίζει και να εισπράττει λεφτά, τον τιμάει ιδιαιτέρως.

Ο El Nino υπήρξε σπουδαίος αθλητής, ο οποίος όμως δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει γκολ στους ίδιους του, τους τραυματισμούς. Μπορεί να κέρδιζε οποιονδήποτε αντίπαλο αμυντικό και τερματοφύλακα αντιμετώπιζε, μπορεί να ήταν φονιάς και να έβρισκε δίχτυα με κάθε τρόπο, όμως όταν οι τραυματισμοί του χτύπησαν την πόρτα, δεν τον άφησαν ποτέ.

Ήταν μια διαρκής και κουραστική επίσκεψη, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.

Ο Τόρες είχε μια γεμάτη τετραετία που μεγαλούργησε στο χώρο του ποδοσφαίρου αλλά έκτοτε δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει εκείνα τα στάνταρ. Βυθίστηκε στην μετριότητα και σιγά-σιγά το κύμα τον ξέβρασε.

Ήταν λογικό όμως διότι τα προβλήματα στα γόνατα δεν είναι ασήμαντοι τραυματισμοί και μπορούν να τελειώσουν πρόωρα καριέρες αθλητών σε οποιοδήποτε άθλημα, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο.

Ατλέτικο Μαδρίτης: Η μεγάλη του αγάπη, το πάθος του

¡Fernando Torres se retira del fútbol!

Ο Φερνάντο Τόρες κατάγεται από την Ισπανία και η μεγάλη του αγάπη ήταν η Ατλέτικο Μαδρίτης. Μπορεί στα χρόνια της καριέρας του να έπαιξε και σε άλλες ομάδες, ωστόσο η Ατλέτικο ήταν και θα είναι για πάντα στην καρδιά του.

Με τους «Rojiblancos» ο Τόρες είχε δύο θητείες. Στην αρχή της καριέρας του και στο κλείσιμο αυτής όσον αφορά το ευρωπαϊκό της κομμάτι, καθώς μετά έφυγε για την Ιαπωνία. Ο Ισπανός φορ ξεκίνησε την καριέρα του το 1995 και το 2001 προβιβάστηκε στην ανδρική ομάδα της Ατλέτικο.

Εκεί έκατσε έως το 2007 και μέσα σ’ αυτά τα έξι χρόνια είχε 214 συμμετοχές και 82 γκολ. Παράλληλα φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Ο El Nino από τότε είχε δείξει ορισμένα εντυπωσιακά στοιχεία και ήταν δεδομένο ότι θα απασχολήσει αρκετές ομάδες. Μάλιστα το ξεπέταγμα του Τόρες θα ερχόταν από την αγωνιστική σεζόν 2007-08 έως και το 2011. Την πρώτη του θητεία πάντως κέρδισε ένα πρωτάθλημα δεύτερης κατηγορίας (2001-02).

Λίβερπουλ: Η μετακίνηση στο νησί και τα πιο παραγωγικά χρόνια

Το 2007 η Λίβερπουλ αποφάσισε να κινηθεί και να αποκτήσει τον Τόρες από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Ράφα Μπενίτεθ ήξερε ότι έφερνε έναν εξαιρετικό φορ, ο οποίος θα μπορούσε να βελτιώσει κατά πολύ το παιχνίδι της ομάδας και να την οδηγήσει σε επιτυχίες.

Ο Τόρες με την Λίβερπουλ μπορεί να μην κατέκτησε κανέναν τίτλο, ωστόσο πραγματοποίησε τις καλύτερες εμφανίσεις στην καριέρα του.

Ο Ισπανός επιθετικός όπως είπε βελτιώθηκε πάρα πολύ στους κόκκινους και η συνύπαρξή του με τον Στίβεν Τζέραρντ, τον βοήθησε να εξελιχθεί και να ανέβει επίπεδο. Με την ομάδα του Merseyside μέτρησε 142 εμφανίσεις και 81 γκολ.

«Ήταν λογικό να με αγαπάνε στην Ατλέτικο, ήμουν ντόπιος, έπαιζα από μικρός, ανεβήκαμε στην La Liga. Δεν περίμενα όμως να με αγαπήσουν τόσο πολύ στο Λίβερπουλ, εκεί που ήμουν ξένος».

Εκείνη την περίοδο ο El Nino ήταν μακράν ο καλύτερος όλων, δεν έβλεπε κανέναν. Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι από αυτά τα γκολ τα 75 τα πέτυχε χωρίς να χρειαστεί να σκοράρει από την άσπρη βούλα.

Από εκεί και πέρα οι κινήσεις του ήταν αέρινες και κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργούσε εντός κι εκτός περιοχής.

Οι τραυματισμοί ήταν παρών, δεν τον άφησαν ποτέ

Η θητεία του στην Λίβερπουλ τα είχε όλα εκτός από τίτλους. Οι κόκκινοι ήταν για εκείνον εξαιρετική επιλογή και σίγουρα πολλά επίπεδα πάνω από την Ατλέτικο εκείνης της εποχής, ωστόσο πέρα από την πολύ καλή πρώτη ενδεκάδα που είχαν, δε διέθεταν σύνολο κι αυτό τους πρόδωσε σε βάθος χρόνου. Ένας να έλειπε, το χάος!

Ο Νάντο πέρασε από πολλούς τραυματισμούς στην Αγγλία και μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχασε πολλά ματς, καθώς ήταν νοκ άουτ. Τα γόνατά του ήταν αυτά που τον άφησαν πίσω και δεν του έδωσαν ποτέ τη δυνατότητα να συνεχίσει να παίζει σε υψηλά στάνταρ και μετά από εκείνη την τρομερή τετραετία που είχε.

Όσο κι αν ήθελε ο ίδιος, δεν μπόρεσε ποτέ να βρει λύση στο πρόβλημα, δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει γκολ στους τραυματισμούς του, με αποτέλεσμα συνεχώς να χάνει στοιχεία από το παιχνίδι του.

Τσέλσι: Η μετακίνηση στο Λονδίνο, η αλήθεια και η βύθιση στην μετριότητα

Τον Ιανουάριο του 2011 η Λίβερπουλ απέκτησε τον Λουίς Σουάρεζ και το όνειρο του διδύμου Τόρες-Σουάρεζ άρχισε να ζωντανεύει στους φιλάθλους της ομάδας. Ένα όνειρο που έμελε να σβήσει πολύ γρήγορα, καθώς ο Νάντο έφυγε για την Τσέλσι.

Η συγκεκριμένη μετακίνηση θεωρήθηκε από πολλούς προδοσία του Ισπανού προς τους κόκκινους. Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που έκαψαν τη φανέλα του, ενώ κάθε φορά που επισκεπτόταν το Anfield, οι αποδοκιμασίες ήταν έντονες.

Όμως ο Τόρες ποτέ δεν πρόδωσε την Λίβερπουλ και η ίδια η ομάδα έπαιξε ένα παιχνίδι τακτικής γιατί ήξερε κάποια πράγματα που δεν έπρεπε να μάθει η Τσέλσι πριν τον υπογράψει, καθώς θα ακύρωνε τη μεταγραφή.

Η Λίβερπουλ εκείνη την περίοδο έπεφτε δραματικά και απομακρυνόταν από οποιαδήποτε κατάκτηση τίτλου με τα οικονομικά προβλήματα να είναι πολλά. Η ίδια δεν είχε κανένα πρόβλημα να δώσει τον παίκτη της για ένα ποσό-ρεκόρ, την ώρα που ο Ισπανός είχε ξεκαθαρίσει στη διοίκηση πως αν πειστεί από το πρότζεκτ, τότε θα μείνει.

Οι ενδιαφερόμενοι σίγουρα θα υπήρχαν, καθώς μιλούσαμε για τον Τόρες, όμως κανείς δε γνώριζε το μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετώπιζε.

Η Τσέλσι που έκανε ρεκόρ μεταγραφής τότε, δεν ήξερε για τα προβλήματα του Ισπανού και με τη στάση της Λίβερπουλ δεν έμαθε έγκαιρα. Οι κόκκινοι καθυστέρησαν να απαντήσουν τόσο πολύ στους Μπλε, με αποτέλεσμα εκείνοι να υπογράψουν τον παίκτη χωρίς να κάνει ιατρικές εξετάσεις.

Η Λίβερπουλ ήξερε πως το πρόβλημά στο γόνατό του ήταν εκφυλιστικό και δε θα έφτιαχνε με εγχείριση, θα τον ταλαιπωρούσε για πάντα. Έτσι, αποφάσισε να παίξει την παρτίδα πονηρά και να πετύχει τους σκοπούς της.

Ο Τόρες στην Τσέλσι δεν είχε καμία σχέση με τον παίκτη που απολαύσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν σκιά του εαυτού του και παρά το γεγονός ότι αποτέλεσε αγαπημένο παιδί του Ρομάν Αμπράμοβιτς, δεν μπόρεσε ποτέ να δικαιολογήσει τις 50 εκ λίρες που δαπανήθηκαν.

Παρ’ όλα αυτά οι οπαδοί της ομάδας μπορούν να θυμούνται τον Νάντο θετικά, ακόμα κι αν αυτός δεν έλαμπε όσο ήταν κάτοικος Λονδίνου.

Αλήθεια, ποιος θα ξεχάσει εκείνο το γκολ στη Βαρκελώνη κόντρα στην Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Champions League; Γκολ που «κλείδωσε» την πρόκριση στον τελικό, τον οποίο κατέκτησε λίγο αργότερα η Τσέλσι. Παράλληλα πανηγύρισε κι ένα FA Cup αλλά κι ένα Europa League.

Το τελευταίο με τον Ράφα Μπενίτεθ, τον άνθρωπο που έπαιξε την καλύτερη μπάλα της καριέρας του και που η μοίρα τους χρωστούσε μια διάκριση.

Το πέρασμά του στην Ιταλία: Ο Φερνάντο Τόρες πέρασε για ένα διάστημα και από την Ιταλία. Συγκεκριμένα η Μίλαν ήταν αυτή που αρχικά πήρε τον παίκτη ως δανεικό από την Τσέλσι και την αμέσως επόμενη χρονιά τον αγόρασε.

Το πέρασμα του Ισπανού από το Μιλάνο δεν μας αφήνει θετικές εντυπώσεις και περιγράφεται με την εξής φράση: «Πέρασε και δεν ακούμπησε». Ο Τόρες έψαχνε να βρει μια ομάδα στην οποία θα μπορούσε να νιώσει καλά για μια νέα αρχή στην καριέρα του. Ήξερε κι ο ίδιος ότι δε θα ήταν ποτέ όπως παλιά.

Η επιστροφή στη μεγάλη του αγάπη

Όπως ανέφερα παραπάνω, ο Νάντο στην καριέρα του αγαπήθηκε από δύο ομάδες και μόνο εκεί θα μπορούσε να κάνει ένα restart. Εφόσον στην Λίβερπουλ δε γινόταν να γυρίσει, καθώς με τον Κλοπ άλλαζε επίπεδο, πήγε στη μεγάλη του αγάπη, την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Η επιστροφή του Νάντο στους «Rojiblancos» ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να επιλέξει ο παίκτης εκείνη τη χρονική περίοδο. Αρχικά πήγε ως δανεικός το 2015 κι ένα χρόνο αργότερα αποκτήθηκε με κανονική μεταγραφή για να μείνει έως το 2018. Δεν είχε βασικό ρόλο στην ομάδα, ωστόσο η παρουσία του και μόνο στο κομμάτι των αποδυτηρίων ήταν σημαντική.

Ήξερε την ομάδα, είχε την εμπειρία και μπορούσε να καθοδηγήσει τους πιο νέους αλλά και να βοηθήσει τους υπόλοιπους να διαχειριστούν μια δύσκολη κατάσταση. Όπως στην πρώτη έτσι και στη δεύτερη θητεία του φόρεσε σε ορισμένα παιχνίδια το περιβραχιόνιο του αρχηγού, ενώ η μεγαλύτερη διάκριση με τη φανέλα της Ατλέτικο ήταν η κατάκτηση του Europa League.

«Όλος ο κόσμος περιμένει να επιστρέψω στην Ατλέτικο. Η Ατλέτικο είναι η ζωή μου και ίσως συμβεί στο μέλλον. Χρειάζεται να διαβάσω και να αποκτήσω εφόδια. Δεν θέλω να επιστρέψω στην Ατλέτικο για να είμαι απλά ένα πρόσωπο. Αν επιστρέψω θα το κάνω για να βοηθήσω ώστε η Ατλέτικο να γίνει καλύτερη».

Έπειτα πήγε στην Ιαπωνία για ένα χρόνο όπου σε 28 εμφανίσεις μέτρησε 3 γκολ. Ο σύλλογος με τον οποίο αγωνιζόταν τον ήθελε και τη νέα χρονιά στο ρόστερ του, όμως εκείνος άκουσε το σώμα του και αποφάσισε να βάλει τέλος στην καριέρα του.

«Άκουσα το σώμα μου. Δεν το απολάμβανα τόσο όσο πριν και για αυτό νομίζω ότι το πιο έντιμο είναι να το αφήσω τώρα. Θέλω να φύγω από το ποδόσφαιρο με τη συνείδησή μου καθαρή».

«Ο πρόεδρος μου δίνει την ευκαιρία να παραμείνω στον σύλλογο. Η Σαγκάν Τόσου έχει όλες τις δυνατότητες να γίνει ένας τεράστιος σύλλογος στην Ιαπωνία και να γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο. Θα δουλέψουμε μαζί στο μέλλον για να το πετύχουμε».

Σπουδαία επιτεύγματα και με την εθνική Ισπανίας

Ένας μεγάλος παίκτης δε γίνεται να μη δεν έχει σημειώσει επιτυχίες και με την εθνική ομάδα της χώρας του. Ο Τόρες μάλιστα μετράει σπουδαίες διακρίσεις με το εθνόσημο, το οποίο υπηρέτησε από το 2003 έως το 2016.

Ο Τόρες ήταν ένας παίκτης που ήθελε πάντα να λάμπει, να τραβάει τα φώτα πάνω του. Ένας τόσο μεγάλος παίκτης δε θα μπορούσε να είναι ποτέ δεύτερο βιολί σε μια ορχήστρα.

Κάτι που αποδείχθηκε στο Euro του 2008, όταν με τον Νταβίντ Βίγια είχαν δημιουργήσει ένα τρομακτικό επιθετικό δίδυμο, ωστόσο στον τελικό εκείνης της διοργάνωσης ο Νάντο έπαιξε μόνος του στην κορυφή, για να σκοράρει μετέπειτα και να δώσει με τη συμβολή του το Euro στην Ισπανία.

Τέσσερα χρόνια μετά ο Τόρες πανηγύρισε ακόμα ένα Euro με την Ισπανία, κερδίζοντας στον τελικό την Ιταλία αυτή τη φορά.

Έχοντας αυτά τα δύο τρόπαια στην κατοχή του, η καριέρα του θα μπορούσε ήδη να θεωρηθεί πετυχημένη και με την εθνική, ωστόσο ο El Nino στη διάρκεια των πιο παραγωγικών του χρόνων κατέκτησε και το Μουντιάλ του 2010.

Μπορεί το τουρνουά του να μην ήταν το καλύτερο αλλά κατάφερε να έχει στην κατοχή του το σημαντικότερο τρόπαιο που μπορεί να έχει ένας αθλητής.

«Με γεμίζει με περηφάνια ο τρόπος που υποδέχθηκε ο κόσμος του ποδοσφαίρου αυτή την απόφαση. Το να κερδίζεις πολλούς τίτλους είναι καλό, αλλά κρατάω τον σεβασμό του ποδοσφαίρου. Είμαι περήφανος για αυτό που έχω δώσει στο ποδόσφαιρο καθώς αυτό μου τα έχει δώσει όλα. Ο σεβασμός του κόσμου είναι το καλύτερό μου τρόπαιο».

Stoiximan καθημερινές προσφορές* για όλα τα μέλη!

Από την ομάδα του Άρχοντα >> Δημήτρης Δημόπουλος