Στοίχημα όπως θα ήθελες να είναι! | ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ
Σήμερα στα αφιερώματα Άρχοντας στο arxondasbet.com ο Κόμπι Μπράιαντ!
Το τελευταίο άλμα του Κόμπι Μπράιαντ είναι γεγονός, το άλμα προς τ’ αστέρια, εκεί που πραγματικά ανήκει. Μαζί με την κόρη του Τζιάνα, ένα από τα τέσσερα κορίτσια του, το οποίο κληρονόμησε δείγμα του τεράστιου ταλέντου του. Ήταν μαζί στη ζωή και αποφάσισε να μην την αποχωριστεί ποτέ. Ο Κόμπι δεν είναι πια εδώ, έφυγε μόλις στα 41 του και η είδηση αυτή προκαλεί σοκ, δέος, θλίψη…
Βίντεο στο YouTube Άρχοντας εδώ
«Αγαπημένο μου μπάσκετ…»
Μ’ αυτή τη φράση ξεκινούσε η τρομερή επιστολή που έγραψε στο ίδιο το μπάσκετ λίγο πριν το αποχαιρετήσει οριστικά. Ένα άθλημα στο οποίο αφιέρωσε όλη του τη ζωή, μόχθησε, πάλεψε, γονάτισε, σηκώθηκε και στο τέλος γνώρισε την απόλυτη αποθέωση. Ο Κόμπι Μπράιαντ υπήρξε μια από τις εντονότερες προσωπικότητες που πάτησαν στα παρκέ και η πορεία που διέγραψε αυτά τα 20 χρόνια άφησαν τεράστια κληρονομιά στο άθλημα. Ουσιαστικά στις 26 Ιανουαρίου το μπάσκετ έχασε έναν θρύλο του και έγινε φτωχότερο. Προσωπικότητες αλλά και άνθρωποι με το ταλέντο του Κόμπι Μπράιαντ δύσκολα βγαίνουν.
Παράλληλα η τραγωδία είναι τεράστια, καθώς μέσα στο μοιραίο ελικόπτερο ήταν άλλα οκτώ άτομα, τα οποία έχασαν επίσης τη ζωή τους. Ανάμεσά τους και η κόρη του Τζιάνα, το κορίτσι που είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι της μ’ εκείνα του πατέρα της. Άλλωστε ο Κόμπι είχε αναλάβει προσωπικά την προπόνησή της. Η 13χρονη Τζιάνα όμως αποφάσισε ν’ ακολουθήσει τον αγαπημένο της πατέρα στ’ αστέρια, αποφάσισε να είναι ο άγγελος του που θα τον συντροφεύει εκεί ψηλά.
Οι Χόρνετς, η ανταλλαγή και ο μεγάλος στόχος
Στο draft του 1996 οι Σάρλοτ Χόρνετς τον διάλεξαν στο νούμερο 13 του πρώτου γύρου και στη συνέχεια τον αντάλλαξαν με τον Ντίβατς. Η διαδρομή που ακολούθησε ο μικρός τότε Κόμπι είχε προορισμό το Λος Άντζελες και τους Λέικερς.
Αν είχαν μια ευκαιρία να διορθώσουν ένα λάθος που έκαναν οι Χόρνετς, τότε είμαι σίγουρος ότι θα ήταν αυτό. Που να ήξεραν όμως ότι αυτό το παιδί λίγα χρόνια μετά έμελε να γίνει ο επόμενος αστέρας του NBA; Τα λόγια του εκείνη την ημέρα χαρακτηριστικά: «Είμαι νέος αλλά δεν πρόκειται να κάνω πίσω για κανέναν. Θα παίξω πολύ σκληρά. Και ποιος ξέρει;».
Πράγματι αυτό έκανε επί 20 χρόνια, πάλεψε σκληρά γιατί ήθελε πάντα να είναι στην κορυφή. Δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερα, δε φοβήθηκε ποτέ σε όλη του τη διαδρομή κι αν τον χαρακτηρίζουν δύο λέξεις τότε αυτές είναι οι εξής: «Ένας περήφανος μαχητής».
Το μεγαλείο του και η προσωπικότητά του
Ένα παιδί από τη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ όπου και γεννήθηκε, πήγε να παίξει σε μια ομάδα ορόσημο για την εξέλιξη του αμερικανικού μπάσκετ και του αθλήματος. Τι να πρωτοπούμε για τους Λέικερς; Μόνο το όνομά τους σου θυμίζει σπουδαίους παίκτες και πολλούς τίτλους.
Το να πετύχει κάποιος σε μια τέτοια ομάδα είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα μπορούσε να βάλει στον εαυτό του. Προκλήσεις κατάλληλες για έναν άνθρωπο εγωίσταρο και γεννημένο νικητή. Για ένα παιδί που ότι και να περνούσε δε θα τα παρατούσε ποτέ, δεν τον άφηνε το «εγώ» του να το κάνει. Ο Κόμπι ήταν ένας γεννημένος σκόρερ, ο οποίος συνδύασε αυτό του το ταλέντο με την έντονη προσωπικότητά του και όλο αυτό έβγαλε έναν δηλητηριώδη συνδυασμό. Έναν «black mamba» σε σώμα ανθρώπου.
Ο Κόμπι Μπράιντ απαίτησε το μεγαλείο και χάρη σ’ αυτό απέκτησε αναρίθμητους εχθρούς αλλά και fans. Ουσιαστικά στη χρυσή του εποχή μπήκε στο μάτι πολλών, μάλωσε ακόμα και για το πρώτο όνομα στη μαρκίζα όμως ο Κόμπι Μπράιαντ έχοντας πέντε δαχτυλίδια στο χέρι, όχι απλά συγχωρείται αλλά αποθεώνεται, ενώ παράλληλα αποτελεί και παράδειγμα για κάθε φιλόδοξο παιδί που θέλει να κάνει καριέρα στο μπάσκετ.
Ο ξεχωριστός «Black Mamba»
Ξεκίνησε από το μηδέν, ανέβηκε με την αξία του καθώς δεν τον λύγισε καμία δυσκολία, μέχρι που έφτασε στην κορυφή κι έγινε ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες και σκόρερ όλων των εποχών.
Δεν είναι οι πόντοι του, οι τίτλοι του, οι πανηγυρισμοί του, τα μεγάλα σουτ που πήρε που τον κάνουν πραγματικά σπουδαίο. Ήταν εκείνος ο υπέρμετρος ανταγωνισμός, εκείνο το συναίσθημα που τον διακατείχε ώστε να είναι ο καλύτερος, το «mamba mentality» όπως το είχε ονομάσει ο ίδιος, το οποίο τον οδηγούσε σε ατελείωτες ώρες προπόνησης και προσωπικής εξέλιξης. Ο Κόμπι με τον αριθμό «24» που φορούσε και έγραψε ιστορία (μετά τη φανέλα με το 8) ουσιαστικά περνούσε το μήνυμα για τις ώρες που πρέπει να αφιερώσεις προκειμένου να γίνεις ο καλύτερος.
Μπορεί να είχε πάντα το χαμόγελο στα χείλη αλλά ήταν πολύ σκληρός με τον εαυτό του, ήθελε να είναι τέλειος κι αυτό γιατί πίστευε ότι το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς να εμπνέεις τους γύρω σου ώστε να γίνονται σπουδαίοι σε αυτό που θέλουν να κάνουν. Κάπως έτσι, λοιπόν, ενέπνευσε τόσα και τόσα παιδιά να ασχοληθούν με το άθλημα.
Όλα τα προγνωστικά μπάσκετ στον Άρχοντα!
Τα οδήγησε έξω στους δρόμους και συγκεκριμένα στα γήπεδα με τις δύο μπασκέτες… κι όλα είχαν έναν κοινό στόχο, να γίνουν σαν κι αυτόν, να σουτάρουν και να σκοράρουν σαν εκείνον, να αποθεωθούν όπως το είδωλό τους. Όλα αυτά ήταν που έκαναν πραγματικά ξεχωριστό τον Κόμπι Μπράιαντ και φυσικά ότι άνθρωποι που τον μισούσαν, στο τέλος της πορείας του, ενώθηκαν και τον χειροκρότησαν, τον σεβάστηκαν και τον ευχαρίστησαν.
Φωτεινότερο παράδειγμα το «TD Garden» που πλήγωσε τόσες και τόσες φορές. Στην τελευταία του παράσταση όμως κανείς δεν του κράτησε κακία, κανείς δεν τον μισούσε, όλοι τον ευχαριστούσαν, τον χειροκροτούσαν και τον αποθέωναν.
Mamba out…
Η απώλεια είναι τεράστια και το πλήγμα επίσης μεγάλο, καθώς πέρα από την τεράστια προσωπικότητά του, ο Κόμπι είχε να δώσει πάρα πολλά ακόμα στο άθλημα από άλλα πόστα. Ωστόσο ο ίδιος αποφάσισε να κάνει το οριστικό του άλμα. Ένα άλμα που τον τοποθετεί στο ψηλότερο σημείο, εκεί που ανήκει να είναι, δηλαδή στ’ αστέρια.
Ο «Black Mamba» δε θα επιστρέψει ποτέ, όμως αφήνει πίσω του σπουδαία κληρονομιά και σίγουρα ο ίδιος σαν θρύλος δε θα ξεχαστεί ποτέ. Η παγκόσμια μπασκετική κοινότητα θρηνεί αλλά πλέον καλείται να διαχειριστεί αυτή την απώλεια και να προχωρήσει παρακάτω γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Τέλος, ως fan του Κόμπι, ενός ανθρώπου που μ’ έκανε να αγαπήσω το μπάσκετ και το NBA, θέλω να πω συλλυπητήρια στους οικείους του, στις οικογένειες των θυμάτων και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ίδιο για όλες τις μαγικές στιγμές που μας χάρισε. Σίγουρα τα ξενύχτια άξιζαν!
«Ξέρετε είναι αστείο. Αυτό που σκεφτόμουν όλο το βράδυ είναι ότι είκοσι χρόνια μου φώναζαν να πασάρω την μπάλα και την τελευταία νύχτα όλοι μου έλεγαν να μην κάνω πάσα. Αυτό ήταν πάρα πολύ όμορφο. Δεν πιστεύω πως έφτασε στο τέλος του. Θα είστε για πάντα στην καρδία μου. Το εκτιμώ πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τι αισθάνομαι για σας. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Σας αγαπώ. Τι άλλο να πω; Mamba, τέλος».
RIP Kobe…
Από την ομάδα του Άρχοντα >> Δημήτρης Δημόπουλος
