Μαραντόνα: Το χέρι του θεού και εθνικός ήρωας της Αργεντινής

(4) Αφιέρωμα Ντιέγκο Μαραντόνα: Η μεγάλη κλάση, τα καταστροφικά πάθη και μια ζωή για.. ταινία

Το αρχαιότερο σάιτ προγνωστικών στην Ελλάδα (2000) Arxondasbet.com και ο Άρχοντας παρουσιάζουν, κατ αποκλειστικότητα από τον Δ. Δημόπουλο, το μεγαλύτερο αφιέρωμα για τους λάτρεις του Ντιεγκίτο, σε ..πέντε κεφάλαια. Ένα αφιέρωμα για μικρούς και μεγάλους…

“Το χέρι του θεού, η απαράμιλλη κλάση και η εκδίκηση”

Η προημιτελική φάση ήταν ίσως και η πιο έντονη που έζησε τόσο ο Μαραντόνα όσο και όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι εκείνη την εποχή. Από το «χέρι του θεού» στο καλύτερο γκολ όλων των εποχών και την εκδίκηση που πήρε ο Μαραντόνα για όλους τους Αργεντινούς, οι οποίοι αυτόματα τον έβαλαν στην καρδιά τους από τότε και δεν τον έβγαλαν ποτέ.

Η Αργεντινή αντιμετώπισε την Αγγλία για την προημιτελική φάση του Μουντιάλ, σ’ ένα παιχνίδι ιστορικής σημασίας, λόγω μιας εξωαγωνιστικής κόντρας των δύο χωρών. Επίκεντρο ήταν ο Πόλεμος των Φώκλαντ, ο οποίος πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στις δύο χώρες (2/4/82 έως 14/4/82).

Το κλίμα σίγουρα δεν ήταν και το καλύτερο και μάλιστα η θέληση για τη νίκη ήταν τεράστια. Κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα στην μετέπειτα πορεία του ματς. Το πρώτο ημίχρονο έληξε 0-0 και ουσιαστικά δεν έκρυψε κάποια έκπληξη προς το κοινό. Όμως όλα ήταν διαφορετικά στο δεύτερο 45λεπτο.

“Ελάτε να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής δε θα το μετρήσει”

Ο Μαραντόνα ήταν ένας άνθρωπος με τεράστια προσωπικότητα. Ήθελε πάντα να παίζει και να κερδίζει. Δεν του άρεσε να χάνει. Στην καριέρα του το απέδειξε άπειρες φορές, όμως στο Μουντιάλ του 1986, το έβαλε στο μυαλό όλων με τον καλύτερο τρόπο.

Προτίμησε ακόμα και να «κλέψει» προκειμένου να κερδίσει. Προκειμένου να πάρει εκδίκηση για τη χώρα όσον αφορά το εξωαγωνιστικό κομμάτι. Εκδίκηση για τον πόλεμο που είχε γίνει μεταξύ των δύο χωρών.

Το γνωστό σε όλους μας «χέρι του θεού» ήταν το 1-0 του Μαραντόνα, το οποίο σημείωσε με τη γροθιά του αριστερού χεριού.

Ο διαιτητής από την Τυνησία δεν το είδε, οι αντιδράσεις ήταν πολλές από πλευράς Αγγλίας και ο Μαραντόνα βλέποντας τους συμπαίκτες του να έχουν μείνει κάγκελο, τους παρότρυνε να τρέξουν να τον αγκαλιάσουν, για να μην μπει σε υποψίες ο αρχών της αναμέτρησης.

“Θέλω να κλάψω, άγιος ο Θεός, ζήτω το ποδόσφαιρο, τι γκολ”

Ο Μαραντόνα όμως φρόντισε τρία λεπτά μετά να δείξει σε όλους την τεράστια κλάση του, καθώς πέτυχε -ίσως- το ωραιότερο γκολ της ιστορίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Ο Ντιεγκίτο πήρε την μπάλα απ’ το κέντρο και μ’ ένα πραγματικό σόου (11 αγγίγματα της μπάλας, 5 ντρίμπλες), κατάφερε να περάσει όποιον βρέθηκε στο διάβα του και μετά από ντρίμπλα επάνω στον τερματοφύλακα, πλάσαρε σε κενό τέρμα και σφράγισε την επικράτηση της Αργεντινής.

Ένα γκολ που είναι εφάμιλλο της ποδοσφαιρικής ποιότητας αυτού του ανθρώπου, ο οποίος όντως απέδειξε ότι… τελικά δεν ήταν άνθρωπος αλλά θεός. Έτσι, ναι, το 1-0 προήλθε από το «χέρι του θεού».

Τρομερή ήταν και η περιγραφή του σπίκερ, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά:

«Ο Μαραντόνα έχει τη μπάλα, αυτή η ιδιοφυία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Πάντα Μαραντόνα. Ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα! Γκολ! Γκοοοοοολ! Θέλω να κλάψω! Άγιος ο Θεός, ζήτω το ποδόσφαιρο, τι γκολ! Αυτό με κάνει να κλαίω! Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιο πλανήτη ήρθες;».

“Ο καλύτερος όλων με διαφορά και στον ημιτελικό”

Η ποδοσφαιρική παράσταση του «Pibe de Oro» συνεχίστηκε και στην ημιτελική φάση του Μουντιάλ, κόντρα στο Βέλγιο. Μια εθνική ομάδα που εκείνη την εποχή ήταν με τη σειρά της πολλά υποσχόμενη.

Το εμπόδιο του Βελγίου μόνο εύκολο δεν ήταν, ωστόσο η Αργεντινή και ειδικότερα ο Μαραντόνα ήρθαν σαν μαινόμενοι ταύροι από το ματς με την Αγγλία. Το τελικό σκορ ήταν 2-0 και η Αργεντινή βρέθηκε στον τελικό του θεσμού για πρώτη φορά μετά το 1978. Μάλιστα και στο συγκεκριμένο ματς, αποδείχθηκε ότι ο Μαραντόνα ήταν ο καλύτερος όλων με διαφορά κιόλας.

Κάνοντας μια τεράστια εμφάνιση, οδήγησε την Αργεντινή στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κόντρα στο Βέλγιο σημείωσε δύο γκολ, το ένα καλύτερο από το άλλο, και όλος ο κόσμος για μια ακόμα φορά υποκλίθηκε στη μεγάλη του ποδοσφαιρική αξία.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το πρώτο γκολ έχει παρόμοια στοιχεία με εκείνο της Ιταλίας στους ομίλους του Μουντιάλ (δεν είναι καρμπόν), ενώ το δεύτερο γκολ θύμισε το δεύτερο κόντρα στην Αγγλία.

Η διαφορά ήταν ότι ο Μαραντόνα διένυσε λιγότερα μέτρα και δεν πέρασε τον τερματοφύλακα. Ωστόσο χρειάστηκε να ντριμπλάρει τρεις παίκτες πριν σουτάρει και σκοράρει.

“Έγινε ο εθνικός ήρωας της Αργεντινής”

Ο τελικός του 1986 έγινε ανάμεσα στην Αργεντινή και τη Δυτική Γερμανία, με την «αλμπισελέστε» να επικρατεί και να σηκώνει το τρόπαιο για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Ένα Μουντιάλ που είναι το τελευταίο μέχρι σήμερα.

Τόσο η μία όσο και η άλλη ομάδα ήταν εξαιρετικές και διέθεταν παίκτες που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Άλλωστε αυτό μαρτύρησε και η εξέλιξη του αγώνα. Αρχικά η Αργεντινή προηγήθηκε με 2-0 (Μπράουν, Βαλντάνο) κι όλα έδειχναν πως έχουν τελειώσει.

Μπορεί ο Μαραντόνα να μην είχε πιάσει την επίδοση άλλων αγώνων, όμως η ομάδα του ήταν με το ενάμιση πόδι στην κορυφή του κόσμου. Εδώ να θυμήσω την φοβερή απόδοση που έχει το σύστημα 10 Άρχοντας, που μας μαθαίνει πως να κερδίζουμε στο στοίχημα!

Παρ’ όλα αυτά η Δυτική Γερμανία δεν παράτησε το ματς, επέμεινε και ισοφάρισε σε 2-2 (Ρουμενίγκε, Φέλερ), με το παιχνίδι πλέον να ξεκινάει από άλλη βάση. Τότε ήταν η σειρά των Μαραντόνα και Μπουρουσάγα να πάρουν την ομάδα πάνω τους και να δώσουν το τρόπαιο στη χώρα τους.

Συγκεκριμένα ο Ντιεγκίτο σέρβιρε στον Μπουρουσάγα, ο οποίος κέρδισε τον Σουμάχερ κι έκανε το 3-2. Μια εξαιρετική μπαλιά στον κενό χώρο από τον Μαραντόνα, η οποία συνδυάστηκε μ’ ένα άψογο τελείωμα από τον Μπουρουσάγα, εκτέλεσαν τη Δυτική Γερμανία.

Η Αργεντινή στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου και το τρόπαιο επέστρεψε μετά από οκτώ χρόνια στο Μπουένος Άιρες. Μάλιστα ο Ντιέγκο Μαραντόνα έγινε εθνικός ήρωας μιας ολόκληρης χώρας και από τότε έως και σήμερα λατρεύεται σαν θεός απ’ όλους τους Αργεντινούς.

Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι υπάρχει και ναός στο Ροσάριο της Αργεντινής προς τιμήν του, ο οποίος έχει μέλη-πιστούς (80.000) που τον προσκυνούν. Μέσα σ’ αυτούς είναι και ο πρώην Άγγλος διεθνής άσος, Γκάρι Λίνεκερ. Αντίπαλος του Μαραντόνα το 1986 με την Αγγλία και πρώτος σκόρερ της τότε διοργάνωσης με συνολικά 6 γκολ.

Ο Ντιεγκίτο στο Μουντιάλ του 1986 αγωνίστηκε σε συνολικά 7 αγώνες και είχε 5 γκολ και 5 ασίστ. Παράλληλα αναδείχθηκε και ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης στα ατομικά βραβεία.

“Τέσσερα χρόνια αργότερα και πάλι στο επίκεντρο”

Το Μουντιάλ του 1986 μπορεί να ήταν σίγουρα του Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως ο ίδιος επρόκειτο να ήταν και στο επίκεντρο του αμέσως επόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου, το οποίο έλαβε χώρα στην Ιταλία.

Η Αργεντινή το 1990 στην Ιταλία κατέβηκε με μοναδικό στόχο να υπερασπιστεί τον τίτλο της και η πορεία της σ’ εκείνο το Μουντιάλ, μπορούμε να πούμε πως την έφερε πολύ κοντά σ’ ένα repeat. Κάτι που τελικά δεν έγινε ποτέ.

Όμως για να φτάσουμε στον τελικό, έλαβαν χώρα πρώτα ένα σωρό γεγονότα, τα οποία είχαν ως επίκεντρο πάντα τον Μαραντόνα κι έπειτα την «αλμπισελέστε». Με λίγα λόγια εκείνο το Μουντιάλ ταυτίστηκε από το… απόλυτο εξωαγωνιστικό παρασκήνιο αλλά και από ένα διαιτητικό λάθος στον τελικό.

“Η πορεία της Αργεντινής και το χαμένο τρόπαιο”

Η Αργεντινή κληρώθηκε στον όμιλο με τις Καμερούν, Ρουμανία και ΕΣΣΔ, για να περάσει στην επόμενη φάση ως τρίτη με 3 βαθμούς. Όσους δηλαδή είχε και η δεύτερη Ρουμανία. Πρώτο ήταν το Καμερούν με 4, ενώ η ΕΣΣΔ αποχαιρέτησε.

Ο Μαραντόνα ήταν και σ’ εκείνο το Μουντιάλ αρχηγός της «αλμπισελέστε», ωστόσο η αρχή του θεσμού τον είχε βρει επηρεασμένο από έναν τραυματισμό που είχε στον αστράγαλο. Το πρώτο παιχνίδι κόντρα στο Καμερούν ήταν αρνητικό με την Αργεντινή να χάνει 1-0. Παρ’ όλα αυτά η νίκη με την ΕΣΣΔ (2-0) και η ισοπαλία με τη Ρουμανία (1-1) έδωσαν την πρόκριση στην Αργεντινή.

Στη φάση των «16» η «αλμπισελέστε» βρήκε απέναντί της, τη Βραζιλία. Η εξέλιξη του ματς θα μπορούσε να έκρυβε ένα εφιαλτικό απόγευμα για τους Αργεντινούς, οι οποίοι τη γλύτωσαν εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας των Βραζιλιάνων και της κλάσης του ηγέτη τους.

Η «Σελεσάο» σ’ εκείνο το ματς είχε πλήρη κυριαρχία και βομβάρδιζε συνεχώς την Αργεντινή, ωστόσο δεν κατάφερε να παραβιάσει την εστία της. Κάτι που έγινε από την «αλμπισελέστε» στο 80’, όταν ο Μαραντόνα πήρε την μπάλα από το κέντρο, προχώρησε σε ατομική ενέργεια κι αφού τράβηξε όλη την άμυνα πάνω του, έβγαλε ασίστ στον Κανίγια, ο οποίος έκανε το 1-0. Σκορ που έδωσε και την πρόκριση στη χώρα του.

Η προημιτελική φάση για τους Αργεντινούς ήταν επίσης ζόρικη και χρειάστηκε η διαδικασία των πέναλτι, με σούπερ αποδόσεις στις στοιχηματικές εταιρίες, για να βρεθεί ο νικητής. Το ματς κόντρα στη Γιουγκοσλαβία έληξε 0-0, το ίδιο και η παράταση με τις δύο ομάδες να οδηγούνται στη ρώσικη ρουλέτα.

Οι Σερρισουέλα και Μπουρουσάγα ευστόχησαν στα δύο πρώτα πέναλτι της Αργεντινής, όμως ο Μαραντόνα στο τρίτο αστόχησε, για να σημαδέψει λάθος και στο τέταρτο ο Τρόγλιο. Ωστόσο ο Ντεσότι ευστόχησε στο τελευταίο πέναλτι και σε συνδυασμό με τα άστοχα πέναλτι των Στόικοβιτς, Μπρνόβιτς και Χατζιμπέγκιτς, η Αργεντινή βρέθηκε στα ημιτελικά του θεσμού.

Στον ημιτελικό η Αργεντινή βρήκε απέναντί της μια ομάδα που συνάντησε τόσο το 1982 όσο και το 1986, την Ιταλία δηλαδή. Η «σκουάντρα ατζούρα» επιθυμούσε την κατάκτηση του τροπαίου στην έδρα της. Το ματς για εκείνη ξεκίνησε καλά, καθώς στο 17’ ο Σκιλάτσι έκανε το 1-0.

Όμως ο Κανίγια στο 67’ βρήκε την απάντηση και οδήγησε το ματς στην παράταση. Το 1-1 παρέμεινε και το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι. Ο Μαραντόνα που στην προηγούμενη διαδικασία είχε λαθέψει, αυτή τη φορά, βρήκε δίχτυα και σε συνδυασμό με την αστοχία των Ντοναντόνι και Σερένα, η Αργεντινή βρέθηκε στον τελικό της διοργάνωσης.

“Η εκδίκηση, το κλάμα και η κλοπή”

Ο Μαραντόνα το 1990 βρέθηκε τόσο κοντά από το να οδηγήσει τη χώρα του για δεύτερη φορά στην κορυφή του κόσμου με τον ίδιο αρχηγό. Μάλιστα θα ήταν και συνεχόμενη. Ωστόσο δεν τα κατάφερε ποτέ και γι’ αυτό δεν ευθύνεται αποκλειστικά εκείνος.

Η Δυτική Γερμανία που βρέθηκε ξανά στον τελικό, επιζητούσε εκδίκηση από το 1986. Εκείνο το παιχνίδι ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία για τους Γερμανούς, να ρίξουν στο καναβάτσο παίκτες που τέσσερα χρόνια πριν τους πλήγωσαν (Μαραντόνα, Μπουρουσάγα).

Η ιστορία έγραψε ότι η εκδίκηση ήρθε αλλά μέσα το σενάριό της μαρτυράει ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε με καθαρό τρόπο. Πολλοί κατηγορούν τον Ντιεγκίτο για το χέρι κόντρα στην Αγγλία και για την εύνοια που είχε τότε. Απ’ αυτούς, ελάχιστοι θυμούνται, πώς, ο ίδιος παίκτης, ηττήθηκε στη μάχη με τη Δυτική Γερμανία. Ελάχιστη αναφέρουν το έγκλημα στο 85’ εις βάρος της «αλμπισελέστε».

Η Αργεντινή έχει κάθε δικαίωμα να μιλάει για «κλοπή» σ’ εκείνο το Μουντιάλ, καθώς στο 85^ο λεπτό της αναμέτρησης ο Σενσίνι φαίνεται να κόβει καθαρά τον Φέλερ μέσα στην περιοχή, καθώς με το τάκλιν του βρίσκει την μπάλα.

Ο διαιτητής ωστόσο καταλόγισε πέναλτι, για να πάρει την πιο κρίσιμη απόφαση ολόκληρου του τουρνουά και ο Αντρέας Μπρέμε με εύστοχη εκτέλεση, έδωσε το τρόπαιο στη χώρα του. Ένα τρόπαιο που ήταν το τρίτο στην ιστορία της Δυτικής Γερμανίας ή αν θέλετε της Γερμανίας.

Ο Μαραντόνα έχασε, λύγισε, έκλαψε και έσκυψε το κεφάλι. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν απαρηγόρητος. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε νικημένος έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο. Μια μεγάλη ευκαιρία για μια ακόμα κατάκτηση Μουντιάλ με τη χώρα του, σβήστηκε οριστικά.

“Το εξωαγωνιστικό παρασκήνιο με πρωταγωνιστή τον Ντιεγκίτο”

Εκτός από το διαιτητικό λάθος του τελικού που έκρινε το αποτέλεσμα εκείνου του Μουντιάλ, η συγκεκριμένη διοργάνωση στιγματίστηκε και από άλλα γεγονότα, τα οποία φρόντισε να δημιουργήσει ο ίδιος ο Μαραντόνα.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, η Αργεντινή φιλοξενήθηκε στον ημιτελικό της διοργάνωσης από την Ιταλία. Μάλιστα το συγκεκριμένο παιχνίδι έγινε στο «Σαν Πάολο». Γήπεδο που αποτελούσε την έδρα της Νάπολι. Αυτό σήμαινε δύο πράγματα.

Ότι στο ματς θα ερχόντουσαν να το παρακολουθήσουν αρκετοί Ιταλοί που ήταν από τη Νάπολη και δεύτερον λάτρευαν σαν θεό τον Μαραντόνα, ο οποίος εκείνη την εποχή αγωνιζόταν και μεγαλουργούσε στη Νάπολι.

Ο Αργεντινός σταρ ως πονηρός που ήταν, φρόντισε να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση και προσπάθησε με μια συγκεκριμένη τακτική να διχάσει τους Ιταλούς. Δηλαδή τον κόσμο που έμενε στη Νάπολη με τους υπόλοιπους.

Ο Μαραντόνα γνώριζε πολύ καλά τόσο την αγάπη που του είχε ο κόσμος της Νάπολι όσο και το εχθρικό κλίμα που επρόκειτο να αντιμετώπιζε η Αργεντινή στο συγκεκριμένο ματς. Έτσι, προσπάθησε μέσω δηλώσεων να φέρει με το μέρος μια μερίδα κόσμου.

Φρόντισε, λοιπόν, να θυμίσει στον κόσμο της Νότιας Ιταλίας τις κοινωνικές διαφορές που είχαν με τους υπόλοιπους Ιταλούς. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρότρυνε ανοικτά τον κόσμο που υποστήριζε τη Νάπολι να απαρνηθεί τη χώρα του και να στηρίξει τον ίδιο και την Αργεντινή.

Η συγκεκριμένη ενέργεια σαφώς και αντιμετωπίστηκε με αρνητικό τρόπο στην υπόλοιπη Ιταλία, ενώ παράλληλα άγνωστη παρέμεινε η στάση που θα κρατούσε ο κόσμος του Νότου στο ματς.

«Δε μου αρέσει που τώρα όλοι ζητούν από τους Ναπολιτάνους να φερθούν σαν Ιταλοί και να υποστηρίξουν την εθνική τους ομάδα. Η Νάπολη ήταν πάντα περιθωριοποιημένη από την υπόλοιπη Ιταλία. Είναι μια πόλη που αντιμετωπίζεται με τον πιο άδικο ρατσισμό. Για 364 μέρες το χρόνο, θεωρείστε ξένοι στην ίδια σας τη χώρα και σήμερα σας ζητούν να κάνετε το σωστό υποστηρίζοντας την εθνική σας ομάδα. Αντιθέτως, εγώ είμαι Ναπολιτάνος 365 μέρες το χρόνο».

Ο Μαραντόνα ήταν ακόμα ο θεός των οπαδών της Νάπολι και ο ίδιος εν μέρει φρόντισε να πετύχει το στόχο του. Να ελαττώσει λίγο το εχθρικό κλίμα που θα υπήρχε για την Αργεντινή στο ματς. Οι Ιταλοί του Νότου αποφάσισαν να μην απαρνηθούν τη χώρα τους, ωστόσο δε γύρισαν και την πλάτη τους στον Ντιεγκίτο.

Συγκεκριμένα μόλις οι ομάδες μπήκαν στο γήπεδο, οι αποδοκιμασίες για την «αλμπισελέστε» υπήρξαν από την πλειοψηφία του γηπέδου, όμως μεγάλη μερίδα αποθέωσε τον Μαραντόνα. Χαρακτηριστικά ήταν και τα πανό που έγραφαν: «Μαραντόνα, η Νάπολι σε αγαπάει, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας».

Μάλιστα με την πρόκριση της Αργεντινής, οι Ιταλοί του Νότου λυπήθηκαν για τον αποκλεισμό της χώρας τους, αλλά χάρηκαν για το γεγονός ότι ο Μαραντόνα θα διεκδικούσε ξανά το Μουντιάλ.

Όπως καταλαβαίνετε η επίδραση αυτού του ανθρώπου και σ’ ένα κομμάτι της Ιταλίας ήταν τεράστια. Για να δημιουργήσει κάποιος, ο οποιοσδήποτε, ένα τέτοιο κλίμα στον κόσμο όμως, δε φτάνει να κλωτσάει καλά την μπάλα, πρέπει να έχει και τεράστια προσωπικότητα. Κι ο Μαραντόνα την είχε και τη διαθέτει ακόμα..

.. συνεχίζεται ..

<<Ντιέγκο Κεφάλαιο 1>> <<Ντιέγκο Κεφάλαιο 2>> <<Ντιέγκο Κεφάλαιο 3>> <<Ντιέγκο Κεφάλαιο 4>> <<Ντιέγκο Κεφάλαιο 5>>

Από την ομάδα του Άρχοντα >> Δημήτρης Δημόπουλος